By 
Het is inmiddels alweer enige tijd geleden. Ik was net begonnen als trainer. Van een bekende trainer uit de buurt hoorde ik dat hij weinig complimenten gaf aan zijn spelers. Ik vroeg hem of dat zo was. Zijn antwoord was duidelijk en heeft mijn trainerscarrière een boost gegeven. Hij gaf aan dat zijn spelers nog zo veel fouten maakten dat hij geen tijd had om complimenten te geven. Ik weet dat het me niet altijd lukt, maar sindsdien weet ik het zeker: je kunt niet genoeg complimenten geven.
Uiteraard ga ik ervan uit dat de inzet goed is. En ook dat de spelers hun best doen om diep te zitten. Maar verder… ik zeg het graag (en hoor het misschien nog wel liever): prima! Als het ergens op gebaseerd is, krijgen de spelers er meer zelfvertrouwen van. Ze durven voor de goede bal te gaan. Ze krijgen meer plezier in tafeltennis.
Lukt het me altijd? Was het maar waar! Hoe meer ervaring ik krijg en hoe meer ik met goede spelers heb gewerkt, hoe meer ik me mezelf er op betrap het moeilijk te vinden bij andere spelers dingen te zien die ze goed doen. Maar als de inzet goed is, zijn die er altijd.
